مقایسه تأثیر کودهای شیمیایی(اوره)، آلی (ورمی کمپوست) و زیستی(نیتروکسین) بر عملکرد کمی و کیفی کنجد (sesamum indicum l.)

برای بررسی تأثیر نیتروژن، ورمی کمپوست و کود زیستی نیتروکسین بر عملکرد کمی و کیفی کنجد، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار در تابستان 1388، در شهرستان بهبهان اجرا شد. فاکتور اول شامل 50، 75 و 100 درصد نیتروژن مصرفی منطقه (به ترتیب معادل 25، 5/37 و 50 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار از نوع اوره)، فاکتور دوم 0، 5 و 10 تن کود ورمی کمپوست در هکتار و فاکتور سوم کاربرد کود زیستی نیتروکسین با دو سطح تلقیح و عدم تلقیح با بذر، بود. نتایج نشان داد که عوامل آزمایشی اثر معنی­داری بر عملکرد و اجزای عملکرد گیاه کنجد داشتند. کاربرد نیتروکسین افزایش 5/8 درصدی عملکرد دانه را باعث شد. با توجه به اثر متقابل نیتروژن و ورمی کمپوست، بیشترین عملکرد دانه کنجد (1352 کیلوگرم در هکتار) در تیمار 10 تن ورمی کمپوست به همراه 5/37 کیلوگرم در هکتار نیتروژن خالص حاصل شد. در حالی که کمترین میزان عملکرد (947 کیلوگرم در هکتار) مربوط به تیمار عدم کاربرد ورمی کمپوست همراه با مصرف 25 کیلوگرم نیتروژن در هکتار بود. بیشترین درصد روغن (45%) در تیمار مصرف 5/37 کیلوگرم نیتروژن به همراه 5 تن در هکتار ورمی­کمپوست و کمترین درصد روغن (40%) در تیمار کاربرد 50 کیلوگرم نیتروژن به همراه 10 تن در هکتار ورمی­کمپوست حاصل شد. در تیمار 50 کیلوگرم نیتروژن مصرفی در هکتار، کاربرد ورمی­کمپوست و تلقیح نیتروکسن، کاهش معنی­داری در درصد روغن ایجاد نمودند. درصد و عملکرد پرتئین با افزایش کود نیتروژن، ورمی­کمپوست و نیتروکسین افزایش معنی­داری نشان دادند.